Στην Ήπειρο διατηρούν ακόμη και στις μέρες μας μια πολύ παλιά συνήθεια που βασίζεται σε μια παράδοση που μετρά αιώνες πίσω στο χρόνο.

Όταν, λέει, γεννήθηκε ο Χριστός και πήγαν οι βοσκοί να τον προσκυνήσουν, ήταν νύχτα σκοτεινή.

Έτσι, οι βοσκοί έκοψαν ένα ξερό πουρνάρι από τη διαδρομή και έβγαλαν τα κλαδιά του. Πήρε ο καθένας ένα από αυτά στο χέρι, του έβαλε φωτιά και έτσι το σκοτεινό βουνό γέμισε χαρούμενες φλόγες και τριξίματα και κρότους από τα κλαδιά που σιγοκαίγονταν.

Έτσι, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όποιος βρεθεί Χριστούγεννα στο Πάπιγκο θα δει κόσμο να κρατάει αναμμένα πουρνάρια ή οποιοδήποτε άλλο δέντρο τρίζει ενώ καίγεται. Θα δει κόσμο που πηγαίνει στους γείτονες για να ευχηθεί “Χρόνια Πολλά”, παντρεμένα παιδιά που πηγαίνουν  στους γονείς τους για τις ευχές και γενικά θα αντικρύσει σπίτια γεμάτα “χαρούμενες” φωτιές και θα ακούσει κρότους από τα σκοτεινά δρομάκια του χωριού.

Μια παραλλαγή του εθίμου, υπάρχει μάλιστα και στα Γιάννενα, όπου ο κόσμος κρατάει στη χούφτα του δαφνόφυλλα ή πουρνάρια και τα πετά στο τζάκι με το που μπει στο σπίτι κάποιου τα Χριστούγεννα.

Όταν μάλιστα τα φύλλα αυτά πιάσουν για τα καλά φωτιά και αρχίζουν να τρίζουν και να πετάνε σπίθες, φωνάζουν όλοι με μια φωνή:

“Αρνιά, κατσίκια, νύφες και γαμπρούς!”

Η καλύτερη ευχή για κάθε νοικοκύρη! 

Από: Ελενη Νικολούλια

επιστροφή